Паразиттер (грек тілінен алынғанда parasitos — жатып-ішер, арамтамақ) — басқа ағзаның (иесінің) сыртында немесе ішінде өмір сүретін және оның есебінен қоректенетін төменгі сатыдағы өсімдік тектес және жануарлар тектес ағзалар. Паразит организмдердің тарихи даму процесінде еркін өмір сүретін формалардан пайда болған.
Паразиттерге көптеген гельминттер, саңырауқұлақшалар, вирустар, қарапайымдылар, құрттар, шаян тәрізділер, жәндіктер жатады. Паразиттердің иелері бактериялар, қарапайымдылар, өсімдіктер, жануарлар және адам болуы мүмкін. Паразиттер күрделі даму циклынан өтеді: кейде оларға 2-3 иені өзгерту қажет, олардың организмі аралық (гельминт дернәсіл сатыларынан өтеді) немесе түпкілікті (жыныстық жетілген, инвазивті гельминт болады). Паразиттер иесінің организмін әлсіретіп, сарқылтып, бірқатар ауруларды тудырады.
Атап айтқанда, осы паразитоздар (протозоидтар, гельминттер) созылмалы аурулардың қоздырғышы болуы әбден мүмкін: холецистит, өт-тас ауруы, панкреатит, колит, қант диабеті, бронх демікпесі, атоникалық дерматит. Созылмалы түрдегі шаршаңқылық, тітіркену және мазасыздық, балалардағы гиперактивтілік, анемия, сынғыш тырнақтар мен шаштар, проблемалы тері, бас ауруы, тәбеттің бұзылуы, иммунитеттің төмендеуі – бұл қазіргі паразитоздың белгілері болуы мүмкін.
Паразиттердің адам организмінде ұзақ уақыт болуынан иммундық жүйе қатты зардап шегеді. Бөтен антиденелермен үнемі күрес процесінде ол сарқылуға, яғни қайталама иммундық тапшылықтың дамуына әкеледі. Паразитоз гиповитаминозға, микроэлементтердің сарқылуына әкеледі: калий, мыс, марганец, селен, мырыш, магний, кремний; қан түзілімінің бұзылуы, гормондардың бұзылуы, тамырлардың өткізгіштігі бұзылады, дененің қатерлі ісікке қарсы қорғанысы зардап шегеді.
Паразитоздың алдын алу
Паразиттердің организмге енуіне жол бермеу үшін бірнеше ережелерді сақтау керек:
